Vandaag, 13 april, onthulde stadsdeeldirecteur Marc Prins de tweede gedichtenmuur van de Stichting ArchipelpoëZie. Het betreft het gedicht Je bent zo (anders dan ik) van Hans Andreus. Het gedicht is aangebracht op de hoek van de Laan Copes van Cattenburch en de Surinamestraat.
Het werd een bijzonder feestelijke bijeenkomst, met veel belangstelling van buurtgenoten, straatgenoten, poëzieliefhebbers, passanten en bij het project betrokkenen. Er waren korte toespraken van Ruth van Rossum, voorzitter van de Stichting ArchipelpoëZie, Iris Poelert-Lutz die met haar man Jan de muur ter beschikking stelde, en Marc Prins.
Marc en Iris knipten het lint door van een witte ballon, waarna het vanaf de dakrand aangebrachte doek viel en het gedicht zichtbaar werd. De toeschouwers applaudiseerden en bewonderden onder het genot van een drankje het gedicht.
Na een grauwe ochtend brak de zon rond het middaguur stralend door, zodat de feestelijkheden in de namiddag op de straat vóór de muur konden plaatsvinden. Zo werd het een waar buurtfeest waar ook voorbijgangers zich bij aansloten.
Met dit poëzieproject wil de stichting niet alleen een bloemlezing van mooie poëzie realiseren, maar ook een bloemlezing van vooraanstaand Nederlands letterontwerp. Een fraaie letter is een kunstwerk op zich, vindt de stichting. Dit tweede gedicht is uitgevoerd in de schreefloze DTL Caspari, ontworpen door Gerard Daniëls. Hij begon nog tijdens zijn studie aan de Koninklijke Academie van Beeldende Kunsten in Den Haag met het ontwerpen van de letter. De Ontwerpvloot bedacht met de DTL Caspari en het gedicht van Andreus het ontwerp voor het muurgedicht.
De eerste muur is te bewonderen aan de andere kant van de Surinamestraat, op de hoek met de Javastraat. Hier is een prachtig gedicht te lezen van Rutger Kopland, uitgevoerd in de letter Ruse van Gerrit Noordzij.
De stichting streeft ernaar dit jaar nog drie muurgedichten te realiseren. Met dit tweede gedicht is er alvast een goed begin van de beoogde poëzie-wandelroute door de Archipel/Willemsparkbuurt.
Rode draad voor de muurgedichten is ‘De Verwondering’: de stichting wil graag dat de gedichten een moment van rust en ruimte bieden – een adempauze, korte reflectie, een vraag, of een nieuw gezichtspunt, zodat de passant verblijd, verrast of geraakt zijn weg vervolgt.
